[คำแปลภาษาไทยอยู่ด้านล่าง]
Chapter: The Humble Tantra Teacher and the Coconut Secret
I was lying in bed, half-asleep, half-awake, letting my mind wander into that delicious space between dreaming and being awake when an idea struck me—like an epiphany straight from the universe, only this one came with a sprinkle of coconut meat and a generous helping of irony.
You see, I've been working on this whole "living humbly" thing lately. You know, embracing the simplicity of life, having no pressure to make more money than I need, finding peace in just being. Sounds spiritual, doesn't it? Real "teacher material."
It was during one of these peaceful moments that I thought, "I have enough money for a few months; maybe I don't need to chase abundance as hard as I used to." The simplicity of it all felt liberating, like I was really aligning with the wisdom I'd been teaching. But just as I started feeling good about my enlightened approach, my stomach growled and the universe whispered a different kind of message: Coconut.
Now, I love coconuts, and I know a lovely fruit lady who sells the best ones at the market. But here's the thing: most people just drink the water and toss the meat aside. It's a travesty! But hey, their waste could be my opportunity. "Why don't I just ask her to give me the leftover coconut meat?" I thought to myself. Genius, right? Free food, no waste—everyone wins.
Except, suddenly, a not-so-enlightened voice chimed in, "Wait… What about your image, Tantra Teacher?"
You see, being a Tantra teacher has its perks. People look up to you, revere you (at least sometimes), and expect a certain aura of mystique. There's this subtle pressure to appear a bit… otherworldly. If word got out that I was eating discarded coconut meat from the local fruit vendor, what would that do to my reputation? Would my students still see me as a spiritual guide, or just a guy scavenging for coconut leftovers?
The thought was almost laughable. Here I was, talking all the time about shedding ego, about how status and material things don't define us, and yet here I was, suddenly worried about coconut meat and how it might affect my Tantra Teacher image. The irony wasn't lost on me.
But then another thought popped in, uninvited, like a cheeky trickster god: "Maybe you should ask her to keep it a secret. You know, a little coconut-under-the-table deal." And there it was, the absurdity of it all. I was considering a covert operation to secure free coconut meat without compromising my so-called spiritual status.
But really, should I be the one who feels ashamed for wanting to use perfectly good food? Shouldn't they—the ones tossing it away—be the ones feeling ashamed? What kind of world do we live in where the one making use of what's left behind has to worry about his reputation while the wasteful ones get a pass?
In that moment, I realized something: the coconut dilemma was less about the actual food and more about my own ego. It was showing me that even the most spiritual among us can still get caught up in the ridiculous game of appearances. It was a cosmic joke, and the punchline was me. The universe was reminding me that, yes, I'm human, too. Even as a Tantra teacher, I'm still learning, still stumbling, still getting tangled in the very ego traps I teach others to avoid.
And so, I laughed. I laughed at myself, at the absurdity of worrying about how people would perceive me eating leftover coconut meat. I laughed at the idea that I would ever think my worth as a teacher was tied to something as superficial as that.
The truth is, being a teacher doesn't mean you stop having an ego. It just means you get better at noticing when your ego is playing tricks on you. The real mastery is in laughing at yourself when you see it happening—and then letting it go.
So, the next morning, I went to the fruit lady with a grin on my face. "Could I have all the leftover coconut meat from the ones you sell?" I asked her. "And you don't need to keep it a secret. In fact, I'll probably tell people about it myself."
Because the truth is, being a Tantra teacher isn't about being perfect or maintaining some enlightened façade. It's about being real, being human, and yes, even eating leftover coconut meat if that's what feels right. If people stop coming to my retreats because of that, well, maybe they weren't ready for the real teachings anyway.
The lesson? Don't let your ego dictate your life—even when it comes to something as small as coconuts. And more importantly, don't take yourself too seriously. We're all students of life, teachers and learners alike, forever humbled by the next cosmic joke the universe has in store for us.
Aho!
Serenity, Koh Phangan, Thailand
21.10.2024
Michal Kali Griks
http://tantramovement.comบท: ครูสอนตันตระผู้ถ่อมตนกับความลับของมะพร้าว
ฉันนอนอยู่บนเตียง ครึ่งหลับครึ่งตื่น ปล่อยให้จิตใจล่องลอยไปในพื้นที่ระหว่างความฝันและความตื่น ที่ซึ่งความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา—เหมือนกับการรู้แจ้งจากจักรวาล แต่มาพร้อมกับเนื้อมะพร้าวและความตลกเสียดสีเล็กน้อย
คุณเห็นไหม ฉันกำลังพยายามฝึก "การใช้ชีวิตอย่างถ่อมตน" เมื่อเร็วๆ นี้ คุณรู้ไหม ยอมรับความเรียบง่ายของชีวิต ไม่กดดันให้ต้องหาเงินมากเกินกว่าที่จำเป็น และค้นหาความสงบในความเป็นอยู่ ฟังดูเป็นเรื่องจิตวิญญาณใช่ไหม? ดูเหมือนครูจริงๆ เลย
ในช่วงหนึ่งของช่วงเวลาที่สงบสุขเหล่านี้ ฉันคิดว่า "ฉันมีเงินพออยู่ได้อีกสองสามเดือน บางทีฉันอาจไม่ต้องไล่ตามความมั่งคั่งอย่างหนักเหมือนที่เคยทำแล้ว" ความเรียบง่ายของมันทำให้รู้สึกเป็นอิสระ เหมือนกับว่าฉันกำลังสอดคล้องกับภูมิปัญญาที่ฉันเคยสอนจริงๆ แต่ทันใดนั้นเองที่ฉันเริ่มรู้สึกดีกับแนวทางการรู้แจ้งของฉัน ท้องของฉันก็ร้อง และจักรวาลก็ส่งข้อความแบบอื่น: มะพร้าว
ตอนนี้ ฉันชอบมะพร้าว และฉันรู้จักแม่ค้าผลไม้ที่น่ารักซึ่งขายมะพร้าวที่ดีที่สุดในตลาด แต่เรื่องมีอยู่ว่าคนส่วนใหญ่ดื่มน้ำมะพร้าวแล้วโยนเนื้อทิ้ง เป็นเรื่องน่าเสียดาย! แต่เฮ้ การเสียของของพวกเขาอาจเป็นโอกาสของฉัน "ทำไมฉันไม่ขอเนื้อมะพร้าวที่เหลือจากเธอ?" ฉันคิดกับตัวเอง ฉลาดใช่ไหม? อาหารฟรี ไม่มีของเสีย—ทุกคนชนะ
แต่ทันใดนั้น เสียงที่ไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่ก็ดังขึ้น "เดี๋ยว... แล้วภาพลักษณ์ของคุณล่ะ ครูสอนตันตระ?"
คุณเห็นไหม การเป็นครูสอนตันตระมีข้อดีอยู่บ้าง ผู้คนมองคุณในแง่ดี เคารพคุณ (อย่างน้อยบางครั้ง) และคาดหวังถึงออร่าของความลึกลับ มีแรงกดดันเล็กน้อยให้ดูเหมือนอยู่เหนือโลก ถ้าข่าวแพร่ออกไปว่าฉันกินเนื้อมะพร้าวเหลือจากแม่ค้าผลไม้ในท้องถิ่น จะเกิดอะไรขึ้นกับชื่อเสียงของฉัน? นักเรียนของฉันจะยังเห็นฉันเป็นครูทางจิตวิญญาณหรือแค่คนที่กินเศษเนื้อมะพร้าว?
ความคิดนั้นมันตลกเสียจริง ที่ฉันเอาแต่พูดเรื่องการละทิ้งอัตตา เรื่องที่สถานะและสิ่งของทางวัตถุไม่ได้กำหนดเรา แต่ทันใดนั้นเอง ฉันก็กลับมาวิตกเรื่องเนื้อมะพร้าวและภาพลักษณ์ของครูสอนตันตระ ไม่นาน ฉันก็เห็นความขบขันของมัน
แต่แล้วก็มีความคิดอีกอันโผล่เข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว ราวกับเทพเจ้าเจ้าเล่ห์ "ทำไมไม่ขอให้เธอเก็บเป็นความลับล่ะ? คุณรู้ไหม ความลับเล็กๆ เรื่องเนื้อมะพร้าวใต้โต๊ะ" และนั่นแหละ มันคือความไร้สาระทั้งหมด ฉันกำลังพิจารณาทำการลับเพื่อให้ได้เนื้อมะพร้าวฟรีโดยไม่ให้ภาพลักษณ์ทางจิตวิญญาณของฉันเสียหาย
แต่จริงๆ แล้ว ฉันควรเป็นคนที่รู้สึกอับอายไหมที่อยากใช้ของที่ยังดีอยู่? คนที่ทิ้งมะพร้าวไม่ควรเป็นคนที่รู้สึกอายหรือ? เราอยู่ในโลกแบบไหนที่คนที่ใช้ของที่เหลือต้องกังวลเรื่องชื่อเสียง ในขณะที่คนที่ทิ้งของกลับไม่ต้องรับผิดชอบ?
ในขณะนั้นเอง ฉันได้ตระหนักบางอย่าง: ปัญหาเรื่องมะพร้าวไม่ใช่เรื่องของอาหารจริงๆ แต่มันเกี่ยวกับอัตตาของฉันเอง มันแสดงให้ฉันเห็นว่าคนที่ดูเหมือนมีจิตวิญญาณที่สุดยังสามารถติดอยู่ในเกมของการแสดงภาพลักษณ์ได้ มันเป็นเรื่องตลกของจักรวาล และฉันก็คือมุขตลกนั้น จักรวาลกำลังเตือนฉันว่า ใช่แล้ว ฉันก็เป็นมนุษย์ด้วย แม้จะเป็นครูสอนตันตระ ฉันยังคงเรียนรู้ ยังสะดุดล้ม และยังติดอยู่ในกับดักอัตตาที่ฉันสอนให้คนอื่นหลีกเลี่ยง
และฉันก็หัวเราะ ฉันหัวเราะเยาะตัวเอง หัวเราะกับความไร้สาระของการกังวลว่าคนอื่นจะมองฉันอย่างไรจากการกินเนื้อมะพร้าวที่เหลือ ฉันหัวเราะกับความคิดที่ว่าฉันจะเคยคิดว่าคุณค่าของฉันในฐานะครูถูกผูกไว้กับสิ่งที่ผิวเผินเช่นนั้น
ความจริงคือ การเป็นครูไม่ได้หมายความว่าคุณจะไม่มีอัตตาอีกต่อไป แต่มันหมายความว่าคุณจะเก่งขึ้นในการสังเกตเมื่ออัตตากำลังเล่นตลกกับคุณ การรู้แจ้งที่แท้จริงคือการหัวเราะเยาะตัวเองเมื่อคุณเห็นมันเกิดขึ้น—แล้วปล่อยมันไป
เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันไปหาแม่ค้าผลไม้ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า "ฉันขอเนื้อมะพร้าวที่เหลือจากลูกค้าที่คุณขายได้ไหม?" ฉันถามเธอ "และคุณไม่ต้องเก็บเป็นความลับก็ได้นะ ฉันอาจจะบอกคนอื่นด้วยซ้ำ"
เพราะความจริงคือ การเป็นครูสอนตันตระไม่ได้หมายถึงการเป็นคนสมบูรณ์แบบหรือรักษาภาพลักษณ์ของผู้รู้แจ้ง แต่มันคือการเป็นคนจริง เป็นมนุษย์ และใช่ แม้แต่การกินเนื้อมะพร้าวที่เหลือถ้านั่นคือสิ่งที่รู้สึกว่าถูกต้อง ถ้าคนเลิกมาคอร์สของฉันเพราะเรื่องนี้ ก็อาจเป็นเพราะพวกเขายังไม่พร้อมสำหรับการเรียนรู้ที่แท้จริง
บทเรียนคืออะไร? อย่าให้อัตตากำหนดชีวิตของคุณ—แม้แต่ในเรื่องเล็กๆ อย่างมะพร้าว และที่สำคัญยิ่งกว่านั้น อย่าจริงจังกับตัวเองมากเกินไป เราทุกคนคือศิษย์ในชีวิต ครูและผู้เรียน ต่างก็ได้รับการถ่อมตนด้วยมุขตลกของจักรวาลที่รอเราอยู่
Aho!
Serenity, เกาะพะงัน, ประเทศไทย
21.10.2024
Michal Kali Griks
http://tantramovement.com
